آورده اند که پیری در ماری اثر کرد و ضعف شامل بدو راه یافت چنانکه از شکار بازماند ، و در کار خویش متحیر گشت ، که نه بی قوت زندگانی صورت می بست و نه بی قوت شکار کردن ممکن می شد . اندیشید که جوانی را بازنتوان آورد و کاشکی پیری پایداربودی.و از زمانه وفا طمع داشتن و بکرم عهد فلک امیدوار بودن هوسی است که هیچ خردمند خاطر بدان مشغول نگرداند ، چه در آب خشکی جستن و از آتش سردی طلبیدن سودایی است که آن نتیجه صفراهای محترق باشد.گذشته را بازنتوان آورد ، و تدبیر مستقبل از مهمات است ،و عوض جوانی اندک تجربتی است که در بقیت عمر قوام معیشت بدان حاصل آید .اکنون مرا فضول از سر بیرون می باید کرد و بنای کار بر قاعده کم آزاری نهاد.وا ز مذلتی که در راه افتاد روی نتافت ، که احوال دنیا میان سرا وضرا مشترکست .
ادامه مطلب ...بسم الله الرحمن الرحیم
فاطر:۱۰- مَن کاَنَ یُرِیدُ الْعِزَّةَ فَللهَِِّ الْعِزَّةُ جَمِیعًا إِلَیْهِ یَصْعَدُ الْکلَِمُ الطَّیِّبُ وَ الْعَمَلُ الصَّلِحُ یَرْفَعُهُ وَ الَّذِینَ یَمْکُرُونَ السَّیَِّاتِ لهَُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ وَ مَکْرُ أُوْلَئکَ هُوَ یَبُور(کسى که خواهان عزّت است (باید از خدا بخواهد چرا که) تمام عزّت براى خداست سخنان پاکیزه به سوى او صعود مىکند، و عمل صالح را بالا مىبرد و آنها که نقشههاى بد مىکشند، عذاب سختى براى آنهاست و مکر (و تلاش افسادگرانه) آنان نابود مىشود (و به جایى نمىرسد))
آری وقتى اعتقاد و ایمان، حق و صادق بود، قهرا عمل صاحبش هم آن را تصدیق مىکند یعنى عملى که از او سرمىزند مطابق با آن عقاید است. پس معلوم می شود که عمل از فروع علم و آثار آن است، آثارى که هیچ گاه از آن جدا شدنى نیست، و هر چه عمل تکرار شود، اعتقاد راسختر و روشنتر، و در تاثیرش قوىتر مىگردد، پس عمل صالح عملى است که سزاوار است مورد قبول خدا واقع شود، چون مهر عبودیت و اخلاص به آن خورده، و چنین عملى اعتقاد حق را در مؤثر گشتن، یعنى در صعود به سوى خدا کمک مىکند. پس عمل صالحکلمه طیب را بلند مىکند، و به عبارت دیگر در صعود آن کمک مىکند وکسانى که مکرهایى زشت مىکنند، عذابى شدید دارند، و مکر اینان که مکر مىکنند، بىنتیجه و نابود است و اثر زندهاى که مایه سعادت و عزتشان باشد ندارد